Milena [Delević] Grbić je doktor nauka u oblasti arhitekture i urbanizma, uže naučne oblasti Arhitektonsko projektovanje i savremena arhitektura. Diplomirala je i doktorirala na Univerzitetu u Beogradu – Arhitektonskom fakultetu. Trenutno radi kao venredni profesor na Univerzitetu u Novom Sadu – Građevinskom fakultetu Subotica. Ima preko 15 godina iskustva u radu u nastavi na predmetima iz studijske oblasti arhitektonsko projektovanje, koje je sticala kao asistent na Univerzitetu u Beogradu – Arhitektonskom fakultetu i kao docent i vanredni profesor na Univerzitetu u Novom Sadu – Građevinskom fakultetu u Subotici. Fokus na teaching+research edukaciju, predstavlja poseban oblik angažovanja koji, osim u nastavi, kontinuirano unapređuje učešćem na nacionalnim i internacionalnim radionicama i treninzima mentora. Paralelno sa pedagoškim, bavi se i naučno-istraživačkim radom. Ako izuzmemo sveobuhvatno interesovanje za domete profesije, Milenino specifično interesovanje usmereno je ka istraživanjima i mogućnostima interdisciplinarnog pristupa arhitektonskom projektovanju. Diplomski rad u kojem je započela istraživanje ovih relacija nagrađen je Nagradom grada Beograda za stvaralaštvo mladih. Nakon 13 godina rada u naučno-istraživačkoj delatnosti, kao nezavisni istraživač, objavila je preko 30 radova u monografijama, časopisima, zbornicima nacionalnog i međunarodnog značaja.

Fizički kontekst projekta određen je sa dva značajna prostorna uslova – trebao je da nastane u definisanom i već adaptiranom potkrovlju bez izvora prirodnog svetla, složene krovne konstrukcije, pretežno vidljive u prostoru, koja određuje gabarit korisnog prostora od oko 80m2 sa visinom adekvatnom za objekat javne namene i četiri različita prostorna odsečaka promenljivh visina od 150-170cm koji čine ukupnu površinu od oko 35m2 i koje je trebalo iskoristiti. Zadata geometrija, shvaćena kao početni zapis procesa projektovanja – dvostruki sloj koji se nalazi u trećem (iz ovog prostora nevidljivog sloja) a to je fasada ovog istorijski značajnog objekta, nagovestila je razmišljanje da arhitektonski izraz treba da se smesti između zadate scene i budućeg scenarija, tj. arhitekture i arheologije spojene fantazmagorijom kao povezujućom metodološkom crticom. Time je izložba postala studija između stvarne strukture i arhitektonske teorije. Osnovna projektantska namera je bila, da izlaganje pomogne u komuniciranju da su artefakti realni predmeti koji su nekada bili čista svakodnevnica i da se omogući njihov doživljaj u njihovom socijalnom, ekonomskom i istorijskom okruženju. Za ovakav kognitivni put i sam prostor je trebao da ostane konceptualan, izlagački elementi iluzionistički i nestabilni kako bi podržali izložbu kao mesto izbora u tumačenju da opredeljenje za jedno, a ne za nešto drugo, može da utiče na promenu nivoa mišljenja od samog materijalnog do imaginarnog, omogućavajući višestruka iščitavanja, doživljaje, intonaciju i sugestivnost ličnog i neposrednog u malom prostoru, ali prepunom značenja. Jedini stabilni prostorni element je žičana mreža sa motivima fasade objekta (fasada nije saglediva iz ovog prostora, o njoj postoji samo ideja) koja pročišćava geometriju prostora i opominje upravo na tu očiglednu nevidljivost da svi narativ prošlosti nastupaju iz prostora stvarnosti u kojoj se posetilac nalazi.